Geluk kun je alleen schilderen

In april 1976 verscheen Hotz eerste verhalenbundel bij De Arbeiderspers: Dood weermiddel en andere verhalen. 'Een nieuwe Elsschot!' juichte Aad Nuis in Haagse Post. 'Verschijningen uit een koperdiepdrukwereld,' schreef een geïmponeerde Gerrit Komrij. In de ruim twintig jaar die volgden schreef hij een alom geprezen, zij het klein oeuvre bij elkaar. Over het leven van F.B. Hotz bestaat een door de auteur zelf zorgvuldig in stand gehouden schimmigheid. Zo zou het saai en teruggetrokken zijn geweest. Niets was echter minder waar. Frits Bernard Hotz (1922-2000) was begiftigd met drie grote talenten: hij kon goed tekenen, was zeer muzikaal en hij had schrijftalent. De Tweede Wereldoorlog maakte een einde aan zijn wens ontwerper te worden. Na de oorlog trad hij enige tijd op met bekende jazzorkesten, maar stopte na een groot drama in zijn vriendenkring. De drang om te schrijven bleef echter. In zijn privéleven zat het Hotz vaak tegen, en zijn gezondheid was broos. Maar geluk was er ook. Het moment waarop hij hoorde dat zijn verhaal 'De tramrace' gepubliceerd zou worden, noemde hij 'een van de beste in mijn leven'. Het was het begin van een schrijversloopbaan van twintig jaar, die uiteindelijk bekroond werd met de P.C. Hooftprijs in 1996. Aleid Truijens werkte ruim zeven jaar aan deze biografie, die leest als een roman. Ze schreef een meeslepend en ontroerend verhaal over een veelbewogen mensenleven in een roerige eeuw.