De kindertrein

De zevenjarige Amerigo volgt zijn moeder door de verwoeste straten van Napels. Hij moet moeite doen haar bij te houden. Uit haar snelle gepraat begrijpt hij dat hij de stad gaat verlaten, zonder haar, maar waarom en waarheen weet hij niet. Amerigo is doodsbang. Als ze aankomen bij het treinstation ziet hij duizenden kinderen. Ze worden in een trein geduwd en moeders zwaaien ze uit. Veel kinderen huilen. Voor hij begrijpt wat er gebeurt, zit hij ertussen en ziet hij zijn moeder door het raampje steeds kleiner worden. Samen met duizenden andere kinderen vertrekt hij naar het rijkere noorden van Italië om een paar maanden in een pleeggezin door te brengen; een initiatief van de Communistische Partij om kinderen uit kansarme en ongezonde leefomstandigheden te halen. Ook al is hij aanvankelijk angstig en voelt hij zich compleet verloren, na een tijdje begint hij zijn nieuwe gezin te waarderen. Hij mag naar school, krijgt liefde en lekker eten, en mag zelfs op vioolles. Als hij na drie gelukkige maanden terugkeert naar Napels, voelt zijn thuis anders. Minder warm, minder veilig. Het flatje lijkt kleiner dan voorheen, donkerder, viezer. Wanneer zijn moeder zijn dierbare viool verkoopt, besluit hij terug te gaan naar zijn betere leven, met grote gevolgen voor de rest van zijn leven.