Wachten op de barbaren

Tientallen jaren al bestuurt de oude, beschaafde magistraat naar ieders tevredenheid het dorpje aan de grens van het Rijk. Wanneer de regering het decreet uitvaardigt dat de barbaren in het grensgebied moeten worden vervolgd, kan de oude man daar niet veel begrip voor opbrengen. Hij voelt eerder sympathie voor die zogenaamde barbaren, een nomadenvolk dat niemand kwaad doet. Op subtiele wijze beschrijft Coetzee in Wachten op de barbaren niet simpelweg een bestuurder met een gewetensconflict, maar iemand die heen en weer geslingerd wordt tussen medeplichtigheid, onverschilligheid en verzet.