Het nieuwe omgevingsrecht

In de praktijk van het omgevingsrecht is de afgelopen jaren een grote vraag naar vereenvoudiging van regelgeving ontstaan als gevolg van het feit dat voor omvangrijke, maar ook voor minder grote projecten talrijke procedures moesten worden doorlopen. Naast het feit dat een dergelijk groot aantal besluiten en procedures leidde tot praktische problemen en stagnatie, ontstond ook het risico dat de besluitvorming gebreken vertoonde, waarna vernietiging volgde en het project verder stagneerde.Om deze praktijk van vele langslepende procedures enigszins in te dammen, is een stroom aan vereenvoudiging van wet- en regelgeving op gang gekomen, met als doel snellere en efficiëntere besluitvorming te bewerkstelligen. Dit heeft een nieuwe impuls gekregen met de inwerkingtreding van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht (Wabo) en de Crisis- en herstelwet (Chw). Deze wetten, die respectievelijk per 1 oktober 2010 en 31 maart 2010 in werking (zijn) (ge)treden, vormen het nieuwe omgevingsrecht. Het is echter de vraag of hiermee het doel daadwerkelijk zal worden bereikt. Niettemin reden genoeg om deze wetten onder de loep te nemen en met name de hoofdlijnen op een praktische wijze de revue te laten passeren.